Martaval

PALAVRA . . .
Hayat; sonu gelmeyen, perdesi hiç kapanmayan sahnelerin oyunu…
Emaresi olmayan iki beden…
Ruhları birbirine aşinaydı. Birinin ayak izleri, öbürünün yürüdüğü yollarda gizliydi. Her seferinde yeni bir oyuna adım attılar. Yaşattıkları ruhların her bir zerresini zihinlerine kazıyıp onlarla beraber bir bütün oldular.
Başrol de onlardı yönetmen de. Her yeni perdede binlerce karakter yaratıp yüzlerce ruhu bedenlerinde taşıdılar. Kendilerini kaybederken hep yeni bir ruh doğurdular. Bu oyunda başarmanın tek formülü, oynadığını belli etmemekti. Yavaşça, dikkatle ve rolden çıkmadan… Her adımlarını dikkatli atmak zorundaydılar. Yoksa maskeler düşer, her şey biter, gerçek yüzleri ortaya çıkardı. Gerçek yüzler… Artık unutulmaya yüz tutulmuş, aynaya baktıklarında hangisini gördüklerini bilmedikleri, onlarca kişiliğe bürünmüş gerçek kimlikler…
Kimdiler, bu sefer kimin rolüne giriyor, hangi ruha can veriyorlardı?
Onlar kim miydi? Bugün sen, yarın bir başkası. Herhangi bir kimlikle ansızın karşına çıkabilirlerdi.
Sevgili seyirciler, oyunun başlamasına dakikalar yok. Uzun bir zamandır oyunun içindesiniz.
İyi seyirler.

(Tanıtım Bülteninden)