Sultan

“Seni dünya gözüyle bir kere görebilseydim yavrum”

Sevgi, yüreğe yakışan en güzel duygudur. Sevginin hududu, sınırı olmaz. Yeter ki yüreğinde sevgi tohumları çiçek açsın. Bir yüreğe dokunmak, dokunduğun yüreğin acılarına merhem olmak insan olmaktı.

Sultan, ağırbaşlı duruşunu bozmadan, boynunu büktü, dinledi. Bahçedeki ağaçların dallarına daldı gitti gözleri. Çiçeklerin arasında zambaklar gibi gözleri açılmıştı, mahzunlaştı. “Yer yarılsa da içine girsem.” der gibi utancından anasına bakamadı bile. Adetlere göre gebe olduğunu söylemek, büyüklerin yanında çocuk sevmek ayıptı. Küçük yaşta nişanlanmış, küçük yaşta evlenmiş, şimdi de anne olacaktı Sultan.

Yavru kuşlar uçmayı öğrenirken defalarca düşerler. Düşmeden uçmayı öğrenemezlerdi. Anne kuş defalarca düşen yavrularını kaldırır yuvaya çıkarır yine uçururdu. Tıpkı kuşlar gibi düştükçe kaldıracak tek kişi olan annesi de Sultan'ın yaralı, masum yüreğinde eşsiz bir kuvvetti. Anne her şey demekti. Anne sevginin öz kaynağıydı.

(Tanıtım Bülteninden)